O A H U

Aloha!

Met 1.5u vertraging zijn we uiteindelijk aangekomen op Honolulu AirPort. Hier namen we de bus, want dat was lekker goedkoop (maar 2.50 p.p.). Dat hebben we geweten! We hebben over 10km een uur gedaan en er was niet eens file! Daarnaast zaten er allemaal heel bijzondere mensen in de bus. Erg apart allemaal. We waren dan ook blij dat we er waren.

De dag in Waikiki begonnen met een broodje bij de IHOP. Hierna konden we gelukkig al onze kamer in. Wij hadden een kamer op de negende verdieping met gedeeltelijk oceaanzicht. Prima dus!
De rest van de middag hebben wij Waikiki Beach en Waikiki Zee onveilig gemaakt. Absoluut niet verkeerd. De dag hebben we afgesloten met sushi. Gewoon omdat het kan.

De volgende dag waren wij weer heerlijk vroeg wakker en dat kwam goed uit, want wij wilden om 7.00u bij Pearl Harbor zijn (ja ja, vakantie is hard werken). We hebben een Uber genomen (een goedkope versie van een taxi) en werden daar door een gezellige man netjes afgezet.
Bij Pearl Harbor worden er elke dag 1300 vrijkaarten gegeven op basis van wie het eerst komt, het eerst maalt. De rij was om 7u dan ook al immens lang. Maar toch kregen wij nog een kaartje voor de boot. Onze ‘cruise’ ging om 8u. Voordat we vertrokken wij een film te zien waarin het hoe en waarom van de aanval Op Pearl Harbor werd laten zien. Nu hadden wij natuurlijk al enige basiskennis, maar het was toch interessant om het verhaal vanuit Amerikaans perspectief te horen. Wat ik bijvoorbeeld niet wist is dat de Japanse vliegtuigen op de radar gesignaleerd waren, maar de Amerikanen dachten dat het de trainingsvliegtuigen vanuit California waren. Daarnaast vertelden ze nog even hoe ze na deze aanval hun ‘gram’ hadden gehaald door later de vliegtuigen terug te bombarderen.
Er waren ook veel Japanners in de zaal. Ik ben zeer benieuwd hoe zij het ervaren hebben, maar dat blijft een raadsel.

Na deze film gingen we op een boot richting de USS Arizona. Het gezonken schip. Hier boven hebben ze een memorial gemaakt met de namen van de overledenen en een mogelijkheid om nog wat overblijfselen van het schip in het water te zien. Interessant, maar niet heel spannend.

Na onze avontuur op Pearl Harbor werd het wat spannender voor ons. Wij gingen namelijk naar een plaatsje om de Haiku Stairs te beklimmen. Dit is een illegale trail en deze wordt bewaakt door een beveiliger. Om hier te komen, vergt wel wat doorzettingsvermogen. Wij besloten om via het ‘kanaal’ te gaan. Hier klim je over een hek heen en kom je in een hele grote schuine goot terecht. Deze goot komt uit op het bos. In dit bos is geen pad, dus je moet overal tussendoor en over heen. Op een gegeven moment kwamen we lintjes tegen en dat hielp wel met de weg vinden. Na klimmen en klauteren kwamen we in het bamboebos. Dit is vrij dicht begroeid, dus wij ging echt als Tarzan en Jane door het bos. Op een gegeven moment kwamen we bij de weg, waar de beveiliging ook over rijdt. Dus wij snel de weg overgestoken en het bamboebos 2.0 ingevlogen. Dit bamboebos was nog wel een tandje heftiger dan het andere. Dit was veel meer glibberen op een steile helling. Gelukkig is bamboe erg sterk, dus kan je je goed beethouden.
Na deze jungletocht bereikten we de trappen. Via een laddertje kwamen we achter het hek en konden we beginnen aan de tocht. De trappen zijn smal met ijzeren treden en ijzeren buizen als leuningen. Wij hadden handschoenen meegenomen voor extra grip (lange leven de Walmart in Florida). De trappen waren op sommige plekken zo steil, dat het eerder ladders waren, waardoor je heel snel erg hoog komt. Ook waren er stukken bij met kapotte leuningen, scheve treden, treden die loszaten etc. Dit is op zich geen probleem, maar dit gecombineerd met keiharde wind en regen (waardoor de leuningen nat en vooral erg glad werden) is niet heel veilig. Dus na zo’n duizend treden zijn we omgedraaid en de weg naar beneden geglibberd. Ook al waren we nog niet bovenaan, het uitzicht was hier ook weer super.
Eenmaal beneden gingen we een andere weg terug, deze liep helaas dood dus keerden we om. Bij de weg terug was er maar 1 glibberig bamboebos, maar wel een heel erg hoog hek als obstakel om terug te komen op de gewone weg.
Hierna zijn we naar het visrestaurant gelopen, wat helaas dicht was, om daarna opgehaald te worden door een Uber. Dat verliep deze keer wat minder soepel. In plaats van dat de auto naar ons toe reed, reed hij rondjes bij de MacDonalds. Niet erg prettig, maar als je net een flinke tocht er op hebt zitten en door het extra wachten een bui op je kop krijgt, dan is het helemaal niet fijn.

Toen we terug waren in het hotel en al de modder en het zweet van ons afgedoucht hadden, gingen we even ‘relaxen’. Uiteindelijk kwam het er op uit dat we bijna alle winkels in Waikiki hebben gezien en bij het winkelcentrum kilometers verderop wat gingen eten. Wat trouwens erg lekker was! Omdat je alles kon voorproeven, wisten wij dus al dat onze Orange Chicken, Walnut Shrimp en Angus Beef een geslaagde combinatie was. Na het eten en het terug wandelen, waren mijn voeten er wel klaar mee.

De volgende dag stond de Circle Island Tour met snorkelen op het menu. Wij stonden 50 minuten voor tijd klaar, om vervolgens niet opgehaald te worden. Wij zijn toen met een ander busje naar de groep gebracht. Het gevolg hiervan was dat wij niet naast elkaar konden zitten en verschrikkelijke rotplekken hadden (ik naast een behoorlijke dikke vrouw met constant huilende baby en Steven in het midden, waardoor hij niks kon zien).
De Tour zelf viel behoorlijk tegen. Bij veel punten reden we alleen langs en hadden we geen stop. Bij een souvenirwinkel was er een uitgebreide stop en bij de macadamia farm. Het laatste leek me leuk om een keer te kijken. Helaas bleek dit alleen de winkel te zijn waar je nootjes kon proeven en kopen. Dus wij zijn nu geen expert op het gebied van het kweken van macadamia noten. Wij zijn wel expert op het gebied van macadamia noten eten. Aangezien we hier een half uur waren, hebben wij heel veel noten geproefd!
Na geweldig genoten te hebben bij de farm gingen we richting de lunch. Hier hadden we rijst met kip teriyaki (altijd een succes) en gingen er mensen suppen en kajakken. Wij zaten in een busje met allemaal rare mensen. Toen deze mensen het water op gingen, was het dan ook net televisie.

Na dit ter land, ter zee en in de lucht spektakel gingen we naar de snorkelplek. Dit was positief en negatief. Snorkelen was hier namelijk niet te doen. Het water was erg troebel, erg ondiep (tot aan de knie), het koraal was geen gezicht en er waren geen vissen. Geen plek voor snorkelaars, maar wel een plek voor schildpadden! Dus wij hebben gesnorkeld met en tussen schildpadden! Dit had ik totaal niet verwacht, omdat wij nooit dieren zien in het wild.
Het snorkelen hebben wij afgesloten met een armzalige ijskoude douche en omkleden in de vrije natuur. Het was dan ook een heerlijk idee om lekker zout, zanderig en met coupe snorkel het vliegtuig in te gaan, maaaaaar wel schildpadden gezien!

Hierna onze laatste stop: de Dole plantage voor ananassen. Van onze reisleider mochten wij niet in de trein de plantage door en ook niet in het mega doolhof (grootste ter wereld in 2008). Wel mochten wij naar de shop. Alles was hier in ananassen thema. Zo’n overdosis aan ananassen, dat de Japanners het zelfs bizar vonden (dan moet je wel echt van goede huizen komen). Wij hebben een ananasijs genomen. Dit komt overeen met 5 bolletjes ijs. Dus met een volle buik gingen wij terug.
In de avond nog een heerlijke burger met ananas (even in het thema blijven natuurlijk) en zeewier patat (bijzonder, maar wel lekker zout) gegeten bij het Hard Rock Café om daarna naar het vliegveld te gaan.

Dit was Hawai‘i voor ons. Nog een dagje San Fransisco is het volgende avontuur.

Aloha!

Nicole & Steven