Op pad in Jordanië

Salam!

Het was weer tijd voor een trip! Deze keer stond Jordanië op het programma.

We vertrokken vanaf Keulen, want dat was prijs technisch erg interessant. Het gevolg van voor een dubbeltje op rij 24 zitten is dat het een bijzondere vlucht was. We vlogen met Ryanair, dus hadden zelf eten meegenomen. Het hield ook in dat gedurende de gehele vlucht de stewardessen met karretjes langs kwamen om van alles en nog wat te verkopen. Daarnaast zaten er ook allemaal gekkies in dit vliegtuig, die net zo vaak als de stewardessen door dat vliegtuig aan het wandelen waren. Zo ook vlak voor het opstijgen nog even in het bagageruim gingen rommelen, zich niet hielden aan het riemen vast teken etc. Het resulteerde er in dat de stewardessen telkens werden opgehouden en we op een gegeven moment stoelarrest kregen. Er werd dan omgeroepen dat de toiletten nog 10 minuten beschikbaar waren en vervolgens ging het teken riemen vast aan. In die tijd er na mochten we niet lopen en gingen alleen de stewardessen het vliegtuig rond. Toen we geland waren, gingen deze gekkies natuurlijk ook al staan voordat het teken riem vast uit was.

Eenmaal aangekomen in het hotel gingen we snel slapen. Tenminste.. poging tot. We lagen namelijk op een matras van steen en hadden twee losse korte dekbedden die horizontaal lagen in plaats van verticaal. Heel bijzonder.

Op aanraden van de hoteleigenaar gingen we bij een tentje ontbijten. Hier hadden we een foutje gemaakt. Vrouwen horen daar namelijk niet beneden te zitten, maar boven.. Oeps! Dus we hadden veel bekijks. Het ontbijt was in thema: een gebakken ei op een plat brood ennn falafel. Falafel is namelijk een ontbijtgerecht en niet lunch of avondeten zoals wij het kennen.

Na dit stevige ontbijt voor €3,50 gingen we onze bolide ophalen. Dit was een Mutsubishi Lancer Ex. Een soort van sportwagen vol deuken en scheuren (achteraf gezien niet zo erg). Met gierende banden gingen we op weg naar de Dode Zee. Kilometers over de Dead Sea Highway met geen kip op de weg.

Ons hotel bij de Dode Zee was fraai en we hebben een upgrade gekregen. Hierdoor hadden we zeezicht. De rest van de dag hebben we dobberend en zonnend doorgebracht. Door het zoutgehalte van ongeveer 35% blijf je drijven. Wanneer je je voeten naar beneden doet, dan gaan deze weer omhoog. Ook kun je niet op je buik zwemmen. Het voelt dan alsof je zwembandjes om je bovenbenen hebt, een erg grappig gevoel. Daarnaast schijnt de Dode Zee ook goed te zijn voor je huid, dus een win-winsituatie.

De volgende dag gingen we op pad. Onze eerste stop was bij de baptism site. Ondanks dat we de Jordan pas hadden, zouden we moeten betalen voor een shuttlebus. Dit ga ik niet doen als ik een pas heb én een auto. Dus we gingen op eigen gelegenheid. Natuurlijk werden we teruggestuurd en ook halverwege werden we weggestuurd. We kunnen wel stellen dat het een flitsbezoek was. Natuurlijk hadden we nog meer plannen. We wilden het kasteel Iraq Al Amir bezoeken. Helaas misten we de U-turn. Gelukkig speelde Maps.me hier op in en konden we ook de volgende nemen. Hier werden we aangehouden door de politie, maar mochten we door rijden zodra ze hoorden waar we vandaan kwamen en waar we naartoe gingen. Wel keken ze een beetje verbaasd. Dat was eigenlijk de eerste aanwijzing. De tweede aanwijzing was een oude asfaltweg die overging in een soort van zandweg. De derde aanwijzing was stilte. We reden op deze smalle weg vol haarspeldbochten alleen. Wel was het ontzettend mooi. Helaas hield het toen op. De weg stopte, want er liep een rivier (en dit was niet een klein stroompje, maar een echte rivier).. Het werd dus rechtsomkeer. Terug reden we langs de afslag die we eigenlijk hadden moeten nemen en dit was precies zo’n zelfde weg.. we hebben het maar gelaten voor wat het was.

Na dit avontuur buiten de gebaande paden zijn we via Mount Nebo (waar Mozes over het beloofde land keek) naar Madaba de mozaïekstad gereden. Deze titel was zeker verdiend. Ik heb nog nooit zoveel mozaïek gezien in zo’n goede staat en met zoveel details. Tussendoor ook nog even een shish taouk gegeten (kip aan een spies van de bbq) op een dakterras. Erg smakelijk! De dag afgesloten met nog wat drijven op de Dode Zee en een mega maaltijd bij de Ierse pub.

Toen was het de dag om op weg naar Petra te gaan. Hier hadden we de hele dag voor uit getrokken, zodat we een aantal tussenstops konden maken. Onze eerste stop was in Kasar. Hier was een groot kruisvaarderskasteel. De weg er naartoe was vol met haarspeldbochten en bergje op/af naar 990m hoogte. Zodra we een paar minuten in het kasteel waren begon het helaas te regenen. Gelukkig waren er ook nog allerlei grotten in het kasteel, dus hadden we nog wel wat te zien. 

De volgende stop was het museum op de laagste plaats van de wereld. Hier waren we haast niet aangekomen. We waren bij de afslag van het museum. Steven doet zijn knipperlicht naar links aan en wil gaan afslaan. Op dat moment besluit een auto hem met een hoge snelheid in te halen. De auto moet uitwijken en gaat vol in de ankers. Hij strandt net voor een helling van stenen. Levensgevaarlijk. Gelukkig bij beiden niets aan de hand. Zij konden door en wij het museum in. Aan de buitenkant zag dit er best fraai uit. Aan de binnenkant was het niet veel soeps. Dus snel weer verder.

Vervolgens op pad naar de ruïnes van Shobak. Dit hebben we alleen nooit gehaald. Tussentijds kregen we ontzettend dichte mist. We konden op sommige stukken maximaal 2 meter voor onze auto kijken. Heel bizar! Dit was niet een paar minuten, maar voor een kilometer of 40. Op een rechte weg is dit niet al heel prettig. Maar op een smalle bergweg waar auto’s/vrachtwagens langs de kant staan of mensen die ineens oversteken en je dit pas 2m van te voren ziet, is dit een grote uitdaging. Uiteindelijk zijn we nog in de sneeuw terecht gekomen op zo’n 1700m, voordat we de stad Wadi Musa bereikten. Hier was het koud, nat en guur.. In de avond hebben we op aanraden van ons b&b heerlijk gegeten bij my mom’s recipe.

Na een frisse nacht en een douche met weinig waterdruk, gingen we naar het eigenlijke doel van de reis: Petra. Dit begon rommelig met nog een extra kaartje moeten halen e.d. Zodra we binnen waren, kwam ik mijn collega tegen! Zij was ook tegelijkertijd met ons in Peru & in Zuid-Afrika, alleen dit was de eerste keer dat we elkaar ook daadwerkelijk tegen kwamen. 

Hierna gingen we de stad betreden via een 1.3km smalle doorgang door een kloof. Dit wandelen wordt beloond doordat je direct uitkomt bij één van de hoogtepunten én het bekendste landmark: de Treasury. Deze schatkamer ziet er echt super mooi uit. Alleen is het er aardig druk. Nu is er een ‘secret’ trail om deze van bovenaf te bekijken. Hiervoor loop je een heel stuk voorbij de Treasury, voorbij het theater en langs de Palace rooms van de Royal Tombs. Hier houdt het pad namelijk niet op, maar is een trap omhoog. Dit zijn zo’n zeshonderd treden. Als je deze hebt afgelopen dan staat er een bordje richting de Panoramic View. Dit volg je gewoon en dan kom je bij een geweldig uitzicht. Echter is het fenomenale uitzicht een klein stukje verder op. Er is namelijk een armzalig tentje waar je thee kunt drinken (heerlijke thee overigens), met het allerbeste uitzicht! Hier hebben wij dus ook heerlijk op het randje gezeten om te genieten van het uitzicht van de Treasury. Dit uitzicht was op grote hoogte. Sommige mensen vinden het uitzicht zelfs lijken alsof je in Madurodam bent..

Hierna was het tijd voor de volgende trail. Naar de High Place of Sacrifice. Weer tachtig duizend treden klimmen. Wel met een geweldig mooi uitzicht. Daarna klimmen en klauteren langs allerlei gave tombes en uitkijkpunten. Heel duidelijk was het niet aangeven, dus een heerlijk avontuur. 

Na deze geweldige trail zijn we bij het Basin terechtgekomen. Hier hebben we pauze gehouden met een colaatje en een stroopwafel om vervolgens aan de trip naar de Monastery te gaan. Ik moet zeggen.. dit is een aardige tippel met veel treden en stijgingen. Sommige mensen dachten slim te zijn en gingen op een ezel. Alleen kwamen deze mensen over alsof ze doodsangsten uitstonden zo langs de richels en de afgronden. Oftewel: gewoon de benenwagen gebruiken. Al met al hebben wij op de dag van ons bezoek aan Petra 32.000 stappen gezet.. 

De dag erna zijn we naar de Wadi Rum gegaan. Dit is een bijzondere woestijn: het zand is namelijk vrij roodkleurig, er zijn hier meerdere films opgenomen (zoals Aladdin en the Martian), ook is het UNESCO werelderfgoed. Wij kwamen vroeg aan bij ons kamp midden in de woestijn. Hier konden we niet zelf komen, maar werden met een jeep opgehaald. Om maar in dit thema te blijven hebben we een privé jeeptour van vier uur gedaan. Dit klinkt lang, maar zo voelde het niet! Het was een tour met veel stops en allerlei rotsen om op te klimmen met prachtige uitzichten. 

Terug bij het kamp waren we aardig hongerig, maar moesten we nog lang wachten tot het eten zo ver was. Dit voelde een beetje alsof je op een werkweek was. Wat, wanneer, waar werd voor je bepaald. Het eten smaakte goed. Het slapen was een wat grotere uitdaging. Dit was in een stenen tent, maar hiervan kon de deur niet op slot. Het raam kon zeer makkelijk open en de raambekleding was absoluut niet bedekkend. Een gevoel van veiligheid was hier ver te zoeken. Daarnaast was het bed kei en keihard. Verder was er een hoop geschreeuw en een jankend kind die door het kamp rende. Al mag je voor €20,- eigenlijk niet klagen, fijn was het niet.

De volgende dag gingen we er vroeg vandoor en op weg naar Akaba. Hier hadden we een ander soort hotel. Vijf sterren. Dit hotel was een vijfsterrenhotel zoals je het je voorstelt. Alles werd uit handen genomen en je werd echt in de watten gelegd. We hadden een upgrade gekregen en dus een fraai uitzicht op de Rode Zee en de lagune. De rest van de dag hebben we lekker in de zon gelegen en de dag afgesloten met heerlijke sushi! 

De laatste ochtend hadden we een overheerlijk ontbijtbuffet. Uitgebreid, luxe en alles was even heerlijk. Vervolgens werden we naar onze snorkeltour gebracht door een speedboot (kan gewoon). De snorkeltour was leuk. We hebben boven een scheepswrak gesnorkeld. Erg leuk! Alleen ontzettend koud. Dit bleek wel de temperatuur te zijn voor het gehele jaar. Steven is heel stoer nog een keer gaan snorkelen. Ik heb lekker een plekje in de zon opgezocht. Hier zat een barbecuelunch bij en was dus goed verzorgd. Eenmaal terug hebben we nog een keer genoten van de zon waarna het feest op een gegeven moment voorbij was. Toen we naar het vliegveld gingen, nog bijna een aanrijding gehad, maar verder is alles goed verlopen en konden we om kwart over vier ons eigen bed instappen. 

Dit was het weer!

Liefs,

Steven & Nicole