N-Korea

Hallo, hallo,

Dit is misschien wel het meest bijzondere (en langste) verslag van deze vakantie. Dit verslag gaat natuurlijk over Noord-Korea, Democratic People Republic Korea in de volksmond Korea genoemd. Ons werd verteld om het ook Korea te noemen en niet Noord-Korea.

Ik zal bij het begin beginnen. Wij vlogen vanaf Beijing International AirPort. Hier moet je zelfs door de security om bij de incheckbalies te komen. Wij vlogen met Air Koryo, maar hier is geen incheckbalie van. Dit wordt gedaan bij Air China. Na het inchecken is onze gate veranderd van 2 naar 4 naar 3. Lekker rommelig. In de bus naar het vliegtuig zagen wij de eerste echte Koreanen, compleet met speld van 1 van de leiders. Onze rit naar het vliegtuig duurde erg lang. Bijna een half uur. We reden naar het eind van het vliegveld. Zelfs voorbij de onderhoudstermimals. Het voelde een beetje alsof het vliegtuig van Air Koryo was weggemoffeld. De rit in het oude krakkemikkige vliegtuig (wanneer het landingsgestel er uit ging, klonk het alsof het vliegtuig uit elkaar viel) duurde 1.5u en we kregen een ontzettend vieze koude kipburger tussendoor.

Aangekomen op het vliegveld in Pyongyang begon de procedure. Eerst paspoortcontrole en een gezondheidsverklaring afgeven, daarna paspoort en toegangskaart afgeven, vervolgens de bagage pakken en tenslotte door de douane. Hiervoor moesten we een formulier voor invullen over hoeveel boeken en hoeveel elektronica we bij ons hadden. Al deze boeken en elektronica werden bekeken. Zelfs de foto's van m'n iPad werden bekeken. Ook moest je bewijzen dat jouw bagage van jou was door middel van de claimtag. Uiteindeljk was het gelukt en waren we officieel binnen.

Onze gidsen stonden al te wachten. Dit was een oudere man genaamd Chai en een jonge vrouw genaamd Sun. Meteen gingen we naar het busje waar de chauffeur Chai al in zat. Vervolgens gingen we op pad. Echt op pad. We begonnen bij het Kim il Sung Square. Hier worden de militaire parades gehouden. Overal op de vloer staan stippen en nummers zodat iedereen precies weet waar hij of zij moet staan en hoe groot de stappen moeten zijn. Direct hierna gingen wij naar de Foreigner Bookshop. Alleen waren we ons geld vergeten, omdat we dachten dat we foto's gingen maken van het plein. Uiteindelijk hebben we toch niks gekocht, maar het was wel even onhandig.

Na deze Shop gingen we naar de Juche toren. Dat is het geloof/de manier van leven van de Koreanen. In het midden van de stad staat een hele hoge toren. Wij zijn helemaal naar boven geweest. Vanaf hier heb je goed uitzicht over de stad en dit mag je ook gewoon fotograferen. Wat opvalt is dat veel flats dezelfde bouwstijl hebben en in vrolijke kleuren zijn geschilderd. Vanaf boven ziet het er wel goed uit. Beneden is het toch anders. Van dichtbij is bij veel huizen nog het bouwbeton te zien en is het vaak geschilderd met slecht dekkende verf. Ook opvallend is dat de huizen allemaal in dezelfde stijl zijn.

Wij hebben overnacht in hotel Sosan. Een prima hotel in het sportgebied. Hier zijn allemaal sportcomplexen in 1 straat, best handig. 'S avonds hebben wij voor de eerste keer Koreaans gegeten. Een Koreaanse maaltijd bestaat uit allemaal kleine schaaltjes met vlees en groente. Altijd is er Kimchi bij, dit is groente (meestal kool) in een pittige saus. Not my cup of tea. Onze gids was er dol op en zei elke maaltijd dat het voor ons lekker was om te eten. Na al de schaaltjes komt er rijst en een schaaltje bouillon.

Onze eerste echte dag begonnen we natuurlijk met een ontbijt. Dit bestond voor ons uit 2 lege bapao broodjes en een hardgekookt ei. Warme, soort van Chinese, gerechten hoef ik absoluut niet in de ochtend. De dagtocht begonnen wij in het fonteinenpark. Een plein met een aantal fonteinen. Het was heel groen en erg mooi. Het schijnt een plek te zijn waar veel Koreaanse stelletjes daten.

Vervolgens gingen wij naar het Mansudae moment. Dit is het monument met twee grote bronzen beelden van de twee vorige leiders. De gids kocht bloemen en wij liepen met z'n vieren richting de beelden om te buigen. Het schijnt dat alle Koreanen uit Pyongyang voor het werken naar het monument gaan om te buigen. Toen wij hier waren, waren er inderdaad drie grote groepen Koreanen. 1 groep was net klaar met buigen en de andere twee groepen stonden te wachten om na ons te buigen. Deze groepen werden met bussen naar het monument gebracht.

De volgende stop was het Victorious Fatherland and Liberation Museum. Dit museum was in 2013 gerenoveerd door de huidige leider ter ere van 60 jarige bestaan van de dprk. Dit wordt trouwens ook overal verteld. Verder wordt er ook overal verteld wanneer de leiders daar op bezoek zijn geweest en staat er een gedenkbord over die momenten.
Maar goed het museumbezoek hadden we samen met een Duitse man. Deze man deed alles wat wij niet deden. Hij maakte stiekem foto's, stelde erg kritische vragen, ging de andere kant op dan er gezegd werd en vertelde dat hij de gidsen na een discussie van een half uur had overgehaald om te gaan wandelen in Kaesong (terwijl dit niet in het programma stond, dus de gidsen werden daar erg zenuwachtig van) en toen had hij spontaan bij een Koreaans vrouwtje ijsjes gekocht. Later hoorde wij ook nog dat de man heel veel alcohol dronk en de gidsen elke avond tot 1u 's nachts bezig heeft gehouden. Onze gids vertelde dat zijn gidsen doodmoe waren na zijn Tour. Wij hebben er voor gekozen om niet de randjes te gaan opzoeken, maar om juist de mensen te leren kennen die hier wonen. Want ondanks het strikte en voor ons misschien bizarre regime is het ook een land waar mensen wonen, verliefd worden, trouwen en hobby's hebben.

Het museum bestond uit twee gedeeltes. Binnen en buiten. Buiten lagen allemaal wrakken van oorlogsvoertuigen van de Verenigde Staten. Deze wrakken zagen er zo goed als nieuw uit doordat ze helemaal geschilderd waren. Hetzelfde was met het schip de USS Pueblo, het enige Amerikaanse marineschip dat niet in handen van de Verenigde Staten is. Dit schip stond strak in de lak. Dit schip stond ook strak van de sterke verhalen. Verhalen vol verheerlijking en slechte berichten over de gezworen aartsvijand: de Amerikanen. Het schip met 83 bemanningsleden en 6 officieren schijnt ingenomen te zijn door 7 Koreaanse soldaten. Twee gingen er naar het bovendek en 5 naar het onderdek. In mijn oren klinkt het enigszins overdreven..
Wat ik ook opvallend vond, was dat hier net als bij het monument grote groepen Koreanen waren. Ze keken alleen totaal niet geïnteresseerd naar het museum en hadden ook geen fototoestellen oid bij zich. Aangezien bekend is hoe laat toeristen overal zijn, voelde dit een beetje in scène gezet.

Binnen was het ongeveer hetzelfde verhaal over de Koreaanse oorlog. De Amerikanen zijn boefjes etc. Hier hebben wij in een ijskoude zaal een ontzettend saaie film van 15 minuten gekeken. Na de film gingen de zalen rond met tentoonstellingen.. Toen gebeurde er iets wat alleen mij kan overkomen.. Ik merkte dat ik m'n telefoon kwijt was.
Het gevolg was dat iedereen in rep en roer was. Het hele museum was op stelten. Alle mensen van het museum werden ingeschakeld om te zoeken. De Koreanen bij de uitgang werden gefouilleerd en gescand met een metaaldetector om mijn telefoon weer terug te vinden. Spannende tijden. Het is natuurlijk niet zo handig om in Korea je telefoon kwijt te raken.
Gelukkig was er een vinder. Een Koreaanse Generaal had mijn telefoon gevonden. Hij is mijn telefoon komen brengen en iedereen was weer rustig. Volgens de gids ben ik nu heel beroemd in het museum..

Na dit stressvolle museumbezoek hadden we een rit van 2.5u voor de boeg naar Kaesong. De stad bij de grens met Zuid-Korea. Hier gingen wij naar de Pakyon waterval. Een heel mooi gebied. Sowieso is Korea erg mooi. Mijn eerste indruk was dat het een beetje op Toscane in Italië lijkt. Verder is het erg goed onderhouden. Alles wordt met de hand gedaan. Zo zitten er heel vaak langs de weg groepen met vijf vrouwtjes het gras letterlijk te knippen of zijn er mensen met een sikkel het onkruid aan het wieden. Dit zitten zij dus op hun hurken te doen in een temperatuur van 35 graden.. Heel de dag door..

Bij de waterval hebben wij geluncht met rijst en kip. Er was natuurlijk ook Kimchi, maar dat hebben we laten staan. De volgende halte van de trip was de concrete wall. Waar we via een kronkelig bebost weggetje heen gingen. De concrete wall is de echte grens tussen Noord-Korea en het niemandsland dat verdeeld is tussen Noord en Zuid.

Tenslotte gingen wij nog naar het Kaesong Koryo museum en de stamp Shop waar wij wat propaganda hebben gekocht. Dit hangt trouwens ook overal op straat aan de lantaarnpalen. In de avond aten wij vegetarisch Koreaans.. Niet bepaald geweldig, dus even een balansdag.

Het nachtje in Kaesong was weer wat meer basic (bruinkleurig koud water uit de douchekop..), dus we verschenen vandaag iets minder uitgerust aan de start. We gingen naar de Tomb of King Kongmin en van
Tomb of King Wangon. De grondleggers van Koryo, het Korea na Saigon. Het was heel rustig bij de tombes en erg mooi. Hierna werd de dag iets minder mooi, want we gingen naar de DMZ (demilitarized zone) met een groep chaotische Chinezen. Tegen ons is bij de briefing uitgebreid verteld dat je niet overal foto's van mag maken, de leiders helemaal in beeld moeten zijn, mensen niet zomaar gefotografeerd mogen worden, geen gebouwen die niet af zijn op de foto genomen mogen worden etc. De groep Chinezen had hier duidelijk niet naar geluisterd, want de militairen gingen de camera's van de Chinezen doorzoeken op foto's.. Dit terwijl wij in de brandende zo'n 20min. stonden te wachten. Uiteindelijk zijn er twee telefoons en 1 camera in beslag genomen.

De DMZ zelf was heel apart. Het moest allemaal aardig gehaast, maar we zijn in het overlegkamertje geweest. Hier overleggen Noord en Zuid met elkaar en hier is de letterlijke grens. Wij zijn over de grens gestapt en dus ook een minuutje in Zuid-Korea geweest.
Dit gereis maakt natuurlijk hongerig, dus voordat we terug gingen naar de hoofdstad hadden we eerst nog een Koningslunch. Bestaande uit allemaal kleine bronzen schaaltjes met getverderrie er in. Ik ben heel blij dat ik geen koning ben, want anders had ik dat elke dag moeten eten.

Terug in Pyongyang gingen we naar The Childrens School Palace. Dit is een heel mooi gebouw waar getalenteerde kinderen extra vakken kunnen volgen als dans, muziek, borduren, kalligrafie etc. In dit gebouw kun je onmogelijk niet onder de indruk zijn. Het is heel groot, modern, uitgebreid, kindvriendelijk en mooi. We hebben daar ook een show gezien opgevoerd door de kinderen van de school. Ongelofelijk is het enige woord dat ik hier voor heb. Wat deze kinderen laten zien.. Niet normaal!

Na de theatervoorstelling weer lekker gaan eten. In Pyongyang is duidelijk te merken dat de mensen meer hebben. Er is simpelweg meer variatie in het eten, meer vlees en meer smaakmakers worden toegevoegd.

Toen was het al weer de laatste hele dag. Dit was een aardig drukke dag. We begonnen met een hike op de Ryongak mountain. Hier hebben we een uurtje gewandeld in 35 graden. Dus dat was aardig heftig, maar we hebben ons doel bereikt! De boeddhistische tempel hebben we bezocht. Vervolgens hadden we met de gids een gesprek over geloof en kwam het er op neer dat geloof niet wordt aangemoedigd in Korea. Dat is een voorbeeld van hoe ze in Korea dingen naar de buitenwereld brengen.

Hierna gingen we naar het geboortehuis van Kim Il Sung. Dit stond niet op onze planning, maar ons planning was al aardig in de war. De gidsen hebben er een beetje een eigen schema van gemaakt. Zo sliepen wij de tweede nacht in Kaesong in plaats van in Pyongyang. Prima, maar wel grappig dat ze het gewoon op hun eigen manier doen. Het geboortehuis was niet zo bijzonder, maar was wel onder volledig cameratoezicht (met de nieuwste camera's). Verder was het huis vooral verheerlijking van de grote leider. Aangezien wij met 35 graden bij het huis hadden gekeken en alle dagen braaf waren geweest, werden wij getrakteerd op een echt Koreaans ijsje! Het smaakte behoorlijk goed.

Met een ijsje in onze buik gingen we onder de grond, de metro in. De metro van Pyongyang ligt 100m onder de grond en de stations kunnen ook als schuilkelders gebruikt geworden. Verder zijn ze heel mooi versierd met allerlei mozaïeken. We hebben ook een ritje gemaakt in de metro. Dus dit kunnen we ook weer van de Bucketlist afstrepen. Al leek het verdacht veel op de metrostations in Moskou. Toen we uit het metrostation kwamen, stonden we recht voor de Arc de Triomph. Deze lijkt een beetje op de Arc uit Parijs, maar is een stuk groter. Onze gids had besloten dat we midden op de autoweg moesten gaan staan om een foto te maken. Kan gewoon in Korea!
In Korea is het trouwens niet zo druk met auto's. Simpelweg omdat voor heel veel mensen het niet is toegestaan om met de auto de weg op te gaan. Wat ook opvallend is op de weg, is dat de fietsen allemaal hetzelfde model zijn en een kentekenplaat hebben. De gids vertelde dat Koreanen eerst drie dagen examen moeten doen voordat ze pas de fiets kentekenplaat krijgen.. Of dit klopt of dat de staat bepaald wie er een fiets krijgt, is voor mij een raadsel.

Als lunch hadden wij hotpot. Dit is een soort fondue, maar dan met bouillon. Het verschil is dat je alles in je pot dondert en dan wacht. Ook tijdens deze maaltijd werden wij weer aangemoedigd om kimchi te eten. Aangezien ik niet elke dag erwtensoep eet, ga ik ook niet elke dag kimchi eten. 1x is voor mij genoeg.

Na deze lekkere lunch gingen wij naar het Party Foundation Momument. Grote kans dat dit momument jullie bekend voorkomt. Het bestaat namelijk uit een hamer, een sikkel en een kwast. Dit monument lag op een rechte lijn met het Mansudae moment (2 bronzen beelden van de leiders). Grappig is dat dit concept ook in Beijing is toegepast bij de Verboden Stad, Drum en Bell toren en het Olympisch stadion. Tijdens onze Tour was het heel verrassend wat we waar gingen doen. Soms verwachtte wij uitgebreide informatie en een echte rondleiding en dan was het foto maken en wegwezen. Bij het Party Foundation Monument verwachtte we alleen een fotostop en kregen we een rondleiding met lokale gids en nog een Tour door een ontzettend saai museum. Hier hingen allerlei foto's waarbij de leiders op de foto waren met andere leiders van landen als Rusland, Oekraïne, Syrië, Indonesië etc. Ontzettende verheerlijking dus, ongelooflijk saai.

Onze laatste activiteit was de catfish farm. Een voorbeeld van een gerenoveerde fabriek, waarbij nieuwe technieken zoals besturing of afstand worden gecombineerd met Windows XP en op de grond vissen fileren. Wel interessant, maar ontzettend stinkend.

Het laatste avondmaal was bij een Tak restaurant. Tenminste zo sprak onze gids het uit. Hij bedoelde een Duck restaurant. Hier werd de eend als service voor ons aan de tafel gebbqd. Het eten was niet zoveel, dus met een licht gevulde maag van tafel gegaan. Gemiddeld hebben wij 1 goede maaltijd op een dag gehad, dus de eventuele Chinese vakantiekilo's zijn al lang weg.

Op onze vertrekdag werden wij naar de trein gebracht, tot in de coupé, en daadwerkelijk uitgezwaaid. Wanneer je in Noord-Korea bent, lijkt het allemaal niet zo anders simpelweg doordat je er midden in zit. Pas als je er uit bent en weer in de voor ons normale wereld bent, dan realiseer je je pas hoe anders het daadwerkelijk in Noord-Korea is. Verder vind ik het schokkend op welk niveau ze daar zitten qua ontwikkeling. Aan de ene kant zijn er lantaarnpalen met zonnepanelen, aan de andere kant wordt er gewerkt met koeien, waarbij je ribben kunt tellen, die een houten kar voortrekken. Enerzijds zie je op straat mensen gecontroleerd worden door soldaten, maar aan de andere kant hoor je dat de mensen naar Shrek kijken en luisteren naar One Direction. Al met al vond ik de trip heel interessant en het erg leuk om de mooie kanten van dit gesloten land te zien, maar ook om de mensen die hier wonen te leren kennen.

Dit was een heel lang verhaal, maar hierdoor hebben jullie wel een redelijk beeld van onze ervaringen. Het volgende en laatste verslag zal uit China zijn.

Tot sinas en hasta la Vista!

Nicole & Steven