Lissabon, het einde

Hola, Hello, Hallo,

Dit is het einde, dat doet de deur dicht.. Daar zijn geen woorden voor.. Tja, helaas het einde van de reis. Dit is voor mij ook altijd het minst leuke verslag om te schrijven. Het verslag waar mee ik de vakantie ook daadwerkelijk afsluit. Bij dit verslag heb ik regelmatig uitstelgedrag, dan niet van een dag, niet van een week, ook niet altijd van een maand. Vaak als de volgende reis op de stoep staat, dan maak ik het pas af. Heel slecht, want dan is de reis voor jullie niet af.. Dus daarom deze keer wat eerder!

Het einde van onze reis begon op het vliegveld van Miami. Wij maken meestal op het vliegveld onze vreemde valuta op. Dit doen wij door er zoveel mogelijk van te proberen te kopen. Vorig jaar gingen we in Kuala Lumpur met een hele tas het vliegtuig in. Deze keer hadden we nog 5.75 en wilden we dit natuurlijk weer doen. Helaas werd het deze keer de grond in geboord. Op het vliegveld in Miami staan namelijk nergens prijzen bij. Heel bijzonder.. de werknemers daar kunnen dan gewoon de prijzen verzinnen. Tenminste dat zou ik doen.. 1 dollar voor de baas, 1 dollar voor Nicole en 7% tax voor de overheid.
Hierdoor werd ons spel aardig verpest, daarnaast waren de prijzen ook nog eens sky high dat we eigenlijk te weinig geld hadden voor een fles water en een snicker. Bij deze snicker hebben we zelfs nog korting gekregen, omdat ons geld op was (klein rekenfoutje gemaakt).
Al met al uiteindelijk het vliegtuig in. De reis was prima, deze keer wel maaltijden erbij!

Dus toen waren we in Lissabon. Het vliegtuig had meewind, wat betekende dat wij om 5.00u landden in Lissabon. Op dat moment is er natuurlijk nog niks open. Zelfs de Starbucks was pas om 6.00u open. Wij hebben dus uitgebreid de kaart bekeken, de zonsopgang gefotografeerd en het reisboekje over Lissabon gelezen tot de Starbucks open gingen. Waarom wij hebben zitten wachten tot de Starbucks open ging? De metro ging pas om 6.30u.. Wij hebben uiteindelijk ook nog een tijdje gaar zitten zijn bij de Starbucks en zijn toen op weggegaan. Wij hebben een wandeling gemaakt vanaf Parque Eduardo VII. Hier konden wij de stad van boven af bekijken en het was een mooi park om door heen te wandelen.
Vanaf daar hebben we een volgende wandeling gemaakt naar Confeitaria Nacional. Dit is een traditionele Portugese bakkerij uit 1829. Heerlijk ontbeten, zowel met zoet als met hartig. Het eten was duidelijk niet uit 1829. Natuurlijk ook een overheerlijk klein Portugees taartje op, kan gewoon om half 9 's ochtends!

Met een volle buik gingen wij toen de rest van de tocht vervolgen. Wij gingen nu naar 1 van de 4 publieke liften. Deze liften werden vanaf de 19e eeuw gebouwd om het leven van de mensen wat makkelijk te maken. Naast elkaar gelegen straten kunnen namelijk zo'n 45 meter in hoogte verschillen, dus met zo'n lift kun je van de ene naar de andere wijk gaan. Aangezien wij een ov-kaart hadden gekocht, was dit gratis voor ons. Een ov-kaart kost €6,- per dag, deze lift kost €5,15 per keer. Dus wij hadden het er na de lift al uit! Niemand van de mensen die ik over Lissabon heb gesproken, heeft mij trouwens verteld over deze handige liften. Wij vonden het ontzettend slim bedacht, het scheelt een hoop gewandel en je krijgt er een mooi uitzicht voor terug.

Na de tocht met de ijzeren lift zijn we met de volgende attractie geweest. De attractie waar wel iedereen je over vertelt, namelijk de trammetjes die door de smalle straatjes rijden. Aangezien wij best gaar waren, hebben wij een behoorlijke rit gemaakt met de tram. Op een gegeven moment werd het erg druk. Op dat moment was mijn moeheid ineens weg. Ik kreeg namelijk een niet pluis gevoel, vanwege gespuis. Laten we zo zeggen, als dat geen zakkenrollers waren (waar ze continu voor waarschuwen in de tram), dan weet ik het niet meer. 'Dit gezin' was vooral bezig met de mensen in de tram te bekijken en niet zo zeer met hetgeen wat buiten de tram gebeurt (waar de doorsnee vakantieganger naar kijkt). Toen we bij de halte waren, was dat erg fijn. Wij zijn toen naar de Miradouro da Graça gelopen. Hier hadden wij een mooi uitzicht van de stad en hebben wij even een pauze gehouden.

Hoe wij er die dag bij liepen? Wij hebben tot een uurtje of 1 met onze trui/vest aan gelopen (ik had zelfs een lange broek aan). Dit terwijl het 23 graden was. Wij kwamen natuurlijk uit 33+, dus dan is dat een aardig verschil in temperatuur.

Na dit uitzichtpunt zijn we richting de kathedraal sé gelopen en hebben we hier weer bij een ander uitkijkpunt - miradouro das Portas do Sol - gezeten op een terrasje. Dit was het zwaarste moment van de dag. Wij zaten hier knikkebollend op het terras. Gelukkig knapten we wel op van een halve liter Cola.

Als laatste van de dag zijn we naar de kathedraal sé gelopen. Erg mooi! Ondertussen nog een file gezien van trammetjes en tuctuc's, soms zijn die smalle straatjes minder handig. Vlakbij de kathedraal hebben wij ook ons laatste avondmaal gegeten. Dit was bij Esperança Sé. Aanrader! Hier zit je letterlijk naast de muur van het klooster. We hebben hier een dunne, krokante pizza gegeten, die behoorlijk goed belegd waren. Oftewel een prima afsluiter van een super vakantie!

Dit was ons zomervakantie-avontuur. Hasta la pizza!

Steven & Nicole