Chapter five: bungee jumpende olifanten

Hallo!

Zijn we weer! Wederom van Zuid-Afrikaanse bodem. Voor jullie wellicht enigszins eentonig, maar ons allesbehalve! Er zijn namelijk grote verschillen te zien tussen de ene provincie en de andere! We zijn begonnen in een beetje Canyonachtige omgeving, daarna naar de Bush gegaan, om vervolgens via het platteland en een heuvelachtige landschap naar de kust te gaan. Hierna zijn we terecht gekomen in een berglandschap om vervolgens via een prachtig gebied vol roodkleurig gebergte naar Queenstown te gaan.

Queenstown was even een tussenstop. Daar hebben we gegeten en geslapen. Het was een koloniaal huis, waarbij de kamers in de vroegere stallen zijn gemaakt. Druk was het er niet. Wij waren de enige twee etende gasten. Het avondmaal was een verrassing. Het werd voor onze neus gezet te c’est ca. We startten met een tonijnsoufflé. Erg smakelijk. Daarna hadden we een stuk vlees (?) met boontjes, worteltjes en een halve zoete pompoen. De maaltijd werd afgesloten met een groot stuk heerlijk bereidde sticky toffeepudding. Hierna zijn we in bed gaan liggen. Het was buiten koud, geen al te best stadje én het bed had een warmtedeken! Een zogenoemd 1+1+1=4 verhaal.

De volgend ochtend startte vroeg. Er ging namelijk een auto-alarm af dat klonk als dat van ons. Steven stond dus om 5.16u met een graad of 2 de auto te checken. Gelukkig voor niets! Hierna natuurlijk niet meer kunnen slapen, dus het goede ontbijt was welkom. Toen was het weer tijd om te vertrekken.

We gingen naar Addo Elephant Park. Zoals ik eerst een beetje heb gezeurd over het Hluhluwe Park, zo was het hier hier niet. Hier was het het tegenovergestelde. Als ik miljonair word, dan koop ik hier Chalet 45 en ga ik lekker genieten zo nu en dan. Wel zou ik 1 ding veranderen. Mijn vader is hier namelijk voor ons geweest en heeft de douche geïnstalleerd waar hij heel mijn leven mee gedreigd heeft: een douche die na 4 minuten koud water geeft. Hierdoor hadden we dus veel tijd over.
Ons geweldige huisje stond wederom op een park. Een erg mooi park, midden in de natuur. In de nacht kon je de hyena’s horen huilen. Wat supergaaf was, was dat er een drinkplaats was aan de zijkant van het park. Hier hadden ze (op goede afstand) twee uitkijkpunten gemaakt. Er was 1 plek boven de grond met allemaal bankjes en 1 hide-oud onder de grond met bankjes. Hier hebben wij meerdere malen dieren gezien! De eerste avond was hier een olifant aan het drinken in het donker. De tweede dag was er een groep olifanten. Deze waren niet zo lief tegen elkaar. Een aantal gingen namelijk de weg naar het water blokkeren voor een andere olifant. Dit ging zover dat ze met de slagtanden in elkaar gingen en met de slurfen elkaar gingen duwen. Uiteindelijk kon de ene olifant toch naar het water toe om wat te drinken. Heel interessant om te zien!

Wat wij hebben gedaan? Wij hebben lekker gerelaxt op ons zonnig terras met een boekje en we hebben een laatste zogenoemde gamedrive gedaan. Hier hebben we wederom aardig wat dieren gezien. Vooral heel wat Olifanten (niet heel gek in Addo Elephant Park). De volledige Big 5 hebben we niet gezien. De Big 5 zijn niet de 5 grootste of gevaarlijkste dieren of de 5 dieren die het moeilijkste te zien zijn. Nee, het zijn de 5 dieren waarbij het het gevaarlijkste is om er op te jagen. Wij hebben leeuwen - olifanten - buffels - neushoorns gezien. Het luipaard hebben we helaas niet gezien, maar dit is al zoveel meer dan verwacht dat je ons niet hoort klagen. Al met al via de game drive een klein beetje tegen, weinig te zien en erg KOUD! Maar wel rennende struisvogels en knuffelende zebra’s gezien <3 !

De volgende dag moesten we Addo Elephant helaas verlaten. We hadden er wel een week kunnen doorbrengen. Gelukkig was onze volgende bestemming ook fantastisch! We gingen namelijk naar het Tsitsikamma Park. Dit park ligt aan zee en je kunt er fantastisch mooi wandelen. Wij hebben er overnacht. Onze Cottage was een blokhut waarbij je uitkeek op de oceaan. Meer heeft een mens echt absoluut niet nodig.
Wij hebben de wandeling gemaakt naar de hangbruggen. Heel erg mooi en erg leuk om te doen. Wij zijn nog doorgelopen naar het uitkijkpunt. Dit was helemaal boven op de berg, maar zeker de moeite waard. Wel was het veel klimmen en klauteren. Daar besloot ik even om door m’n enkel te gaan. Heel handig. Gelukkig kunnen m’n enkels wel wat hebben en hoefde ik niet op Steven z’n rug naar beneden. Voor de rest lekker gerelaxt met uitzicht op de (Indische) oceaan en heerlijk gegeten bij het restaurant (Garlic Sirloin... Yummy in my tummy).

Na een prima nacht in de leuke Cottage was het tijd voor wat spanning. We hadden natuurlijk nog niets meegemaakt. We gingen naar de Bloukransbrug. Dit is een hele bekende brug van 216m hoog. Deze brug staat niet zozeer bekend om zijn hoogte, maar meer om wat er met die hoogte gedaan wordt. Er springen namelijk voor de lol mensen vanaf met een elastiek aan hun voeten. Toevallig was Steven één van die mensen die dat voor zijn lol doet en toevallig was dit zijn verjaardagscadeau. Aangezien ik 2 jaar geleden ook heb geskydived (daverend succes, alleen niet op de film), wilde ik dit ook wel proberen (als ik het niet te eng vond). Het leek me minder eng dan skydiven. Bij de Bloukransbrug is nog nooit een ongeluk gebeurd, terwijl 1 op 40.000 parachutesprongen verkeerd gaat. Daarnaast is de afstand geen 5.5km, maar 216m (en je raakt de grond niet eens). Dus dat was allemaal wel te overzien. Toen wij aankwamen, konden we direct met de huidige groep mee en hoefden we geen uur extra te wachten (het enige wat je in dat uur kunt doen, is zenuwachtig(er) worden). Het begon met een weging en het noteren van nummers op je hand: gewicht - nummer - springtijd. Aan de hand daarvan kreeg je het harnas. Hetzelfde als bij skydiven en de onderkant is vergelijkbaar met een klimgordel. Hierna kwam er een kort verhaaltje. Vervolgens ging je via een tokkelbaan naar de bungeeplek (dit is onder de Bloukransbrug). Laat ik tokkelen nu heel leuk vinden! Daarnaast vind ik het erg slim bedacht. Door te tokkelen krijg je vertrouwen in het harnas en kijk je alvast even in de diepte. Oftewel het maakt het minder eng.

Eenmaal aangekomen op de plek wordt er een behoorlijk adrenaline verhogend sfeertje gecreëerd. Harde muziek. Enthousiaste werknemers. De eerste van onze groep sprong en kwam weer boven. Hij gaf aan dat hij tijdens de sprong een luchtstroom onder zijn buik voelde terwijl hij naar beneden viel. Dit gevoel herkende ik van zowel indoor als gewoon skydiven en dat maakte dat ik het een heel stuk minder eng vond. Daarnaast is de sprong supersnel voorbij.
Uiteindelijk was ik aan de beurt en werden m’n voeten vastgemaakt. Dit zat goed vast en werd overduidelijk met zorg gedaan. Daarna even wachten en een fotootje. Hierna werd je vastgemaakt en hielpen ze met huppen naar de rand. Hier moet je met je tenen over de rand gaan staan. En daar sta je dan. Je weet dat je moet duiken, want als je met je voeten eerst gaat, dan is je sprong niet prettig. Vervolgens wordt er afgeteld en krijg je een klein duwtje. Daar ga je dan.. zoekend naar de opwaartse lucht in de vrije val. Die vervolgens niet komt. In de vrije val dacht ik maar 1 ding: ik voel geen opwaartse luchtstroom. Dat is echt eng! En toen was het al voorbij. Ik ging nog een aantal keer terug omhoog met het elastiek, maar kreeg geen klap hierbij en werd ook niet door elkaar gerammeld oid. Toen ik uiteindelijk stil beneden hing, vond ik het niet verkeerd. Het was een mooi uitzicht en het was echt ontzettend stil. Daarnaast moest ik wel lachen om mezelf, omdat ik daar ondersteboven hing met mijn haren naar beneden (zo’n soort trolpoppetje van vroeger). Toen werd ik opgehaald en omhoog getakeld, want de volgende ging springen. Dit was Steven en ook hij heeft het overleefd (wel prettig als je samen op vakantie bent).
Eenmaal boven was het wachten op de volgende springer. Dit meisje zou de laatste zijn, maar er was nog een dramaqueen. Deze mevrouw had betaald, gewogen en was genummerd en wilde toen niet meer. Eenmaal boven wilde ze toch ineens wel. Dus zij in een harnas gehesen en klaar om te springen. 5-4-3-2-1 en nee. Nu had de meneer eerder gezegd dat je direct moest gaan, anders werd het alleen maar moeilijker en dat bleek. Zij weer bij de rand vandaan. Toen weer terug: 5-4-3-2-1 en nee. Weer niet. Uiteindelijk is deze mevrouw niet gegaan. Na dit drama konden we teruglopen. Dit was eigenlijk het engste. Er hangt een bewegend loopbruggetje van metaal onder de brug helemaal terug naar het startpunt. Het ijzer veerde in en had een dun rasterpatroon. Hier kon je heel goed naar beneden kijken. Dit was het engste. Als ik via de brug had moeten komen, was ik waarschijnlijk niet gaan springen. Ik was dan ook heel erg blij dat ik weer voet op vaste bodem kon zetten. Steven? Die danste als een hinde over deze brug.

Na het avontuur even een pizzaatje gegeten en gereden naar Mosselbaai. Hier hadden we een overnachting in een oude trein. Erg leuk om te slapen in een trein met uitzicht op het strand! Dit was het weer!

Doeidoei!